شاید باز هم ایمیل دوستان سرازیر شود و نصیحت کنند که فلانی زبان سرخت بالاخره سر سبزت را بر باد خواهد داد.
پیشاپیش عرض کنم که ای رفیق شفیق, من دغدغه وطن دارم و مخالف "براندازی" و موافق "اصلاحم" آنهم نه فقط از سوی کسانی که نام اصلاح طلب بر خود گذاشته اند بلکه از سوی تمام کسانی که دغدغه وطن دارند, به چپ و راست و مذهبی و سکولار بودنشان هم اهمیت نمی دهم.فقط میدانم که هر عاملی بر "اتحاد ملی" خدشه وارد کند میتواند بر " چینیِ یکپارچگی" تَرَک بیندازد.88 به خیر گذشت و باید هوشیار باشیم.
و اما
دولت نهم و دهم علاوه بر توفیقی که در عمران و آبادی کشور داشته(که کم هم نیستند) مشکلات بسیاری نیز به بار آورده که میراثی است برای دولت یازدهم.
فارغ از اینکه چه نمره ای به هزاران دیکته نوشته شده توسط آقای احمدینژاد بدهیم ( اورا شاگرد اول اعلام کنیم , با نمره ناپلئونی قبول شده بدانیمش, تجدید و یا حتی رفوزه اش بخوانیم) میخواهم از زاویه دیگری به تاثیرات عملکرد ایشان بپردازم.
یکی از تفاوتهای شاخص اخلاق آقای احمدینژاد با همه رئسای جمهور قبل از ایشان این بوده که " مرغ ایشان همیشه یکپا داشته است " و موافقین همواره او را " مصمم و ثابت قدم" دانسته اند و مخالفین او را " خود رای و لجوج" خوانده اند.
اینکه کدامیک درست میگویند , در این نوشتار مد نظر نیست.
آنچه میخواهم به آن بپردازم اینکه " غیر قابل انعطاف بودن ایشان " باعث شد که در هشت سال گذشته صد ها و هزاران موضوع در هر روز و هر ساعت, فضای رسانه ها را داغ نگه داشته و از یکسو رسانه ها را به کنش و واکنش وادارکرده و از سوی دیگر ذهن مردمی را که شاهد چنین فضایی بوده اند متشوش و اخلاق آنان را تحت تاثیر قرار داده است.
مخلص کلام اینکه رنگ زرد از مُد افتاد و رنگهای سیاه و سفید بازار اذهان را قبضه کردند.
دیوار حاشا هر روز بلند تر شد و "بی سند و بی اساس شعار دادن" باب شد و آنقدر همه تمرین کردند که با ادبیات تند و پرخاشگرانه برخورد کنند که به مرور زمان , خرد و کلان ورزیده و پهلوان بی اخلاقی شدند.
پهلوان دروغگویی , قهرمان تهمت زنی , اسطوره فحاشی و سرآمدِ پرده دری!
مودب ها نیز که اکثریت را تشکیل میداده اند , به مرور زمان جسارت و شهامتشان آنقدر زیاد شد که کم کم آموختند که همان پرخاشها و حملات را با الفاظی مودبانه نثار مخالفین کنند.
نمونه چنین فضایی را حتی در مناظرات انتخاباتی نیز شاهد بوده ایم و دیده ایم که همان 8 نمونه ای! که از بین 75 میلیون نفر انتخاب شدند نیز حرفهای یکدیگر را به راحتی تکذیب میکنند.
دو دو تا همیشه چهار تاست , تکذیب کردن که شاخ و دم ندارد و مشخص است که حتما و حتما حداقل یکی از طرفین در منظر میلیونها ایرانی دروغ گفته است.
تو خود بخوان حدیث مفصل از این مجمل.
به هر تقدیر این چند روز نیز میگذرد اما چنین فضایی تا کی میتواند اینگونه باقی بماند؟
حالا رسیدیم به اصل ماجرا و اینکه در صورت پیروزی یک اصلاح طلب(بخوانید آقای روحانی) فضای رسانه ای و حال و هوای تریبونها و محافل چگونه خواهد شد؟
وا مصیبتا که چه خواهد شد؟ حضرات از ذره بین گرفته تا تلسکوپ در دست, بدنبال سوژه خواهند گشت, ضعفها و نواقص , انتصابات , ارتباطات , هزینه ها , وصولی ها , عقد توافقنامه ها , فسق قراردادها , پشت پرده , روی پرده و چه و چه
دیده بان های دو طرف گرا میدهند و رسانه هایشان شلیک میکنند و ترکش ها هر کس را گرفت , گرفت
آتش بیارهای معرکه هم آنسوی مرزها, حی و حاضر نشسته اند و هیزم پست خواهند کرد.
قربانش گردم , رئیس جمهور عزیز هم با لبخند , خم به ابرو نخواهد آورد و در فکر هر چه باشکوهتر برگزار کردن مراسم آشتی کنان تمدن ها خواهد بود و فراهم کردن سفره رنگی برای 10 میلیون گردشگری که قرار است مشکل بیکاری را حل کنند.
و به آنها خواهد قبولاند که همه چیز آرومه و همگی خوشحالیم البته با زبانی که مقبول افتد.
we are so glad, every thing is peaceful
با فرض بر اینکه فضای رسانه ای باید و باید رو به آرامش! رود
سناریوی بعدی را در حدامکان مد نظر قرار میدهم.
یعنی وقتی یک اصولگرا(بغیر از دکتر ولایتی )مثل سردار قالیباف پیروز شود, فضای رسانه ای چگونه خواهد شد؟
در اینصورت من در جایگاهی نیستم که مجاز باشم چنین سناریویی را مبسوط شرح دهم.
فقط میتوانم بگویم , همه یکصدا و همدل,پیش بسوی هدفی واحد.
چند صدایی میتواند " چوب لای چرخ دولت جدید گذاشتن" تلقی شود و برای ایجاد فضای امن و بی تنش شاید لازم شود که برای مدتی نامعلوم محدودیتهایی بر رسانه ها , وبلاگها , جناح ها و نخبگان مستقل اعمال شود که بخاطر حساسیت وضعیت کشور ممکن است سخت گیرانه و بی اغماض باشد.
امیدوارم مطلب را رسانده باشم (مخصوصا به جوانترها)
نظرات شما عزیزان:
